Se houbese unha vantaxe que se destacaba entre todas as outras cando se trataba de alugar, era a posibilidade de escoller, precisamente, onde debía establecerse o lugar de residencia.
Se houbese unha vantaxe que se destacaba entre todas as outras cando se trataba de alugar, era a posibilidade de escoller, precisamente, onde debía establecerse o lugar de residencia. Vivir no centro de Madrid, en barrios como Salamanca, Chamberí ou o centro da capital só foi posible, polo menos para a gran maioría dos cidadáns, grazas ao arrendamento, xa que se reservou o acceso a un inmoble e aínda, para os petos máis pobres.
O aluguer era, entón, o único xeito polo cal centos de cidadáns podían realizar o seu soño de vivir nos mellores barrios da capital. Non obstante, tras o forte aumento dos prezos experimentado por este mercado, en pleno boom alcista durante catro anos, ese soño saltou a mil pezas e foi esnaquizado, obrigando a centos de cidadáns a empacar as maletas en busca dun casa que, como ocorre coa propiedade, pode pagar.
Os 1.000 euros que ata fai apenas catro anos se pagaban en media por un chan de 80 metros cadrados en calquera destes tres distritos transformáronse en 1.500 euros, no mellor dos casos, como se mostra na táboa seguinte.